ميترائيسم يا مهرپرستي به معني پرستش مهر يا خورشيد، خداي عهد و پيمان در ايران باستان است. ميترا، خدايي مشترك ميان آريايي‌هاي هند و ايران بود كه بعدها در عصر اشكانيان پرستش آن از طريق نظاميان و از راه آسياي صغير و هم‌چنين از طريق دريانوردان به اروپا راه يافت و قبل از شكل‌گيري مسيحيت در اروپا به دين رسمي تبديل شد و پيروان زيادي يافت. پس از رسمي شدن مسيحيت در امپراتوري روم، مهرپرستي به آييني زيرزميني تبديل شد. مهرپرستي در اروپا به تدريج آييني خاص خود يافت و هرچند داراي ريشه‌هايي شرقي بود اما دچار تغييراتي نيز شد. در كتاب حاضر جنبه‌هاي مختلف اين مذهب در اروپا و سرنوشت آن بررسي مي‌شود. نويسنده افزون بر اسطوره‌ي آفرينش در دين‌ مهري و تاثيرپذيري آن‌ها از رزوانيسم به مراحل هفت‌گانه‌ي تشرف به اين دين اشاره مي‌كند كه بسيار سخت بود و تنها مردان مي‌توانستند آن‌ها را پشت‌سر بگذرانند. اين مراحل هفت‌گانه در پايان به نوعي شناخت يا عرفان منتهي مي‌شد كه افراد محدودي مي‌توانستند به آن مرحله برسند. اين هفت مرحله عبارت بودند از: كلاغ، همراز (رازدار)، سرباز، شير، پارسي (پارسا) و پدر كه رهبري آيين‌هاي مهري را بر عهده داشتند.