اسامي جغرافيايي ايران به دو دسته تقسيم مي‌شوند: اسامي ناشي از يك زبان كهن يا متوسط و يا جديد كه زماني معني‌دار بوده‌اند و سپس دست‌خوش ابدال و دست‌كاري شده‌اند و پيش از آن‌ها اسامي دور از معني كه در هيچ زماني و زباني صاحب معني نبوده‌اند و جنبه‌ي جهاني و بين‌المللي داشته‌اند و دارند و در هرجا گاهي "ترجمه" و يا دست‌خوش دست‌كاري‌هاي ويژه نيز شده‌اند. نويسنده‌ي كتاب اين گروه از اسامي را كه نه تنها اسامي جغرافيايي بوده و هستند كه اسامي خدايان و عناصر اساطيري، مذهبي و آييني نيز بوده و هستند "گيتايي" ناميده كه در سراسر عالم پراكنده و به نحوي تحت فشار و تاثير زبان‌هاي محلي واقع شده‌اند. وي معتقد است: "در زنجير گفتار بين زبان كه معني‌دار است و پيوسته بايد و مي‌تواند كه روشن‌تر و معني‌دارتر بشود، و اسامي كه ممكن است دور از معني باشند و لزومي نيز به معني‌دار بودن ندارند، تفاوت بسيار است. از جمله آن كه ممكن است در يك كشور چندين نوع زبان وجود داشته باشد و در تمام عالم چندهزار نوع، ولي اسامي گيتايي جهان‌شمول هستند و قديم‌تر از زبان، اما پيوسته تحت فشار هر زبان در هرجاي عالم. و ما نمي‌توانيم در يك زنجير گفتار اجزايي را از زبان‌هاي مختلف به كار بريم، اما مي‌توانيم اسامي افراد با مليت‌هاي گوناگون و قبايل مختلف عالم و نواحي متعدد گيتي را به كار ببريم. در زنجير گفتار، بين واژه‌ها و ادات دستوري داراي مصاديق قانون‌مند هر زبان از يك سو و اسامي خاص كه لزومي به معني‌دار بودن نداشته و ندارند، اختلافي ماهوي موجود است. دسته‌ي اول در هر زباني بايد معني‌دار و كاملا شفاف باشد. ولي اسامي گيتايي لزومي به معني‌دار بودن ندارند و به همين جهت در بسياري از نقاط عالم تحت فشار هر زبان و گويش محلي واقع شده و حتي گاهي دچار دستكاري و سپس "ترجمه" به زبان محلي هم شده‌اند. "در كتاب پيش رو مثال‌هاي متعددي از موارد ذكر شده عرضه شده است؛ ضمن آن كه نويسنده كوشيده تا به ريشه‌شناسي نام‌ها پرداخته و منشاء زبان را در تكامل انسان در طول تاريخ معرفي كند.