انسان‌ها اغلب آن‌قدر درگير زندگي هستند كه خود را فراموش مي‌كنند، در حالي كه توجه به خويشتن بسيار قابل اهميت است. عشق به خود يا توجه به خويشتن به معني خودخواهي و توجه بيش از حد به خود نيست، بلكه به معني حفظ تعامل در زندگي است. به عبارت ديگر انسان بايد به محافظت از خويش بپردازد همان‌طور كه از ديگران محافظت مي‌كند. وقتي انسان خويشتن را تربيت مي‌كند، رشد و نمو كرده و مي‌تواند به چيزهاي بيش‌تري دست يابد. در واقع انسان‌ها هميشه قرباني اعتماد به نفس پايين خويش هستند و به خود توجه نمي‌كنند زيرا در فرهنگ‌ها "خودخواه" و "خودمحور بودن" جزء رفتارهاي ناشايست محسوب مي‌شود. اگر انسان‌ها نسبت به خويش احساس خوبي داشته باشند احساس قدرت و شجاعت مي‌يابند و نسبت به كساني كه دوستشان دارند مهربان‌تر خواهند بود و در نهايت به راحتي و آسايش دست مي‌يابند. به همين دليل نگارنده‌ي كتاب حاضر به عرضه‌ي راه‌كارهايي در زمينه‌ي توجه به خويشتن يا "من" پرداخته. و عباراتی چون آينده، پيشرفت، قدرت، عشق به خود، مراقبت از خود و عشق به ديگران را بررسي نموده است.