سجيه‌ي نيك از شرايط لازم براي دست‌يابي به سعادت و سعادت، غايت نهايي انسان است. پس غايت همه‌ي اعمال افراد، خواه فردي و خواه اجتماعي اين است كه بزرگ‌ترين سعادت براي بزرگ‌ترين تعداد افراد بشر حاصل شود. ارسطو هيچ نوع تفاوتي بين خير فرد و خير افراد نمي‌شناسد، بلكه خير فرد را بدون اجتماع خيلي ضعيف مي‌داند؛ خواه فرد به اين خير آگاه باشد يا نباشد. پس بهترين و سعادت‌مندترين زندگي از ديد ارسطو آن است كه جامعه آن را به وجود آورده باشد. از ديدگاه ارسطو مملكت، يك مركز بزرگ و قوي براي تعلم و تربيت است كه به فرد فرصت مضاعفي را براي كشف خويش مي‌دهد. فرقي كه ارسطو بين دو مرحله‌ي زندگي اجتماعي قايل است عبارت است از: مرحله‌ي استعداد براي هيات كامل مدني و مرحله‌ي بهره‌گيري عملي از مدنيت. هسته‌ي اصلي رساله‌ي اخلاق ارسطو اين است كه سجيه تشكيل شود؛ بدين‌ترتيب كه انسان براي حيات در يك جامعه‌ي مدني آماده مي‌شود. كتاب حاضر ترجمه‌اي است از اخلاق نيكوماخوس اثر ارسطو كه از كتاب اول تا دهم را شامل مي‌شود.