"پارسيان"، عنوان هشتمين اثر از مجموعه‌ي "بازنگري تاريخ تحليلي بشريت"، به سرگذشت قوم پارس، از اقوام آريايي فلات ايران، اختصاص دارد. پارس‌ها، پس از مادها موفق به تشكيل دومين حكومت آريايي شدند كه در تاريخ آن‌ها را با نام هخامنشيان مي‌شناسيم. كورش، موسس اين سلسله است كه با غلبه بر مادها، قدرت را به پارس‌ها منتقل كرد و خيلي زود حكومت كوچك پارس‌ها را به يك شاهنشاهي بزرگ تبديل كرد. نويسنده معتقد است اقوام پارس در ابتداي ورودشان به ايران در شمال غربي اين سرزمين ساكن شدند و بعدها بر اثر فشار همسايگاني چون آشوريان به سمت جنوب غربي كوچ كردند و در ايالتي كه بعدها به نام آن‌ها پارس ناميده شد سكونت يافتند. آن‌ها واژگان قوم كهن و متمدن عيلامي بودند كه در كنار آن‌ها و خوزستان امروزي مي‌زيستند. به اعتقاد نويسنده تحت تاثير تبليغات مغان مادي كه خود به تازگي كيش زرتشتي اختيار كرده بودند، پارس‌ها نيز به دين زرتشتي گرويدند. از ديگر مباحث كتاب رد اين نظريه است كه كوروش را همان ذوالقرنين ذكر شده در قرآن مي‌دانند. نويسنده هم‌چنين به رابطه‌ي قوم يهود و كورش اشاره مي‌كند و يهوديان را جاسوسان كورش مي‌داند. ذكر جنگ‌هاي كورش با سرزمين‌هاي ليدي، بابل، ماد و كرانه‌هاي مديترانه از ديگر مطالب كتاب به شمار مي‌رود. از ديگر نظريات نويسنده، همدست بودن داريوش و يهوديان در كشتن كمبوجيه، پسر كوروش بزرگ است، از طرفي وي ريشه‌ي تمام شورش‌هاي رخ‌داده پس از به تخت نشستن داريوش را تحريك و همراهي مغان مي‌داند.