پديدآورنده‌ي هر اثر علمي، نوشته‌ي خويش را بر دو اصل، استوار مي‌دارد؛ يا بر پايه‌ي انديشه‌ها و يافته‌هاي خويش سخن مي‌گويد و يا از گفته‌ها و نوشته‌هاي ديگران بهره‌ مي‌برد. اخلاق علمي حكم مي‌كند كه استفاده از كلام و نوشتار ديگران با اشاره به منبع آن‌ها باشد تا خوانندگان بتوانند به سرعت و سهولت، اصل منبع را بازشناسد و اگر احتياج بود به آن مراجعه كنند. راهنماي حاضر كوششي است در اين راستا كه به منظور چگونگي استناد به منابع اطلاعات فارسي و انگليسي به صورت نويسنده ـ تاريخ و بر اساس ويرايش پانزدهم شيوه‌نامه‌ي شيكاگو فراهم آمده و در سه بخش تدوين گرديده است. بخش اول به معرفي روش نويسنده ـ تاريخ و الگوهاي پايه‌ي آن اختصاص دارد. در بخش دوم، روش استناد به انواع منابع در شكل‌هاي چاپي و الكترونيكي تشريح و براي آن‌ها مثال‌هايي عرضه شده است. در بخش سوم نيز خلاصه‌اي از شيوه‌نامه فراهم آمده كه مي‌تواند از سوي ناشران و نشريه‌هاي علمي براي راهنمايي پديدآورندگان استفاده شود. در اين بخش، نظام استنادي شيوه‌نامه‌ي اي. پي. اي نيز بر اساس ويرايش پنجم آن به اختصار تبيين و با شيوه‌نامه‌ي ايران مقايسه شده است.