تصوف، طريقه‌اي در معرفت و در تربيت است كه در بين مسلمانان رايج بوده و پيروان آن هرچه را جز خدا ترك كرده و به عبادت و گوشه‌نشيني مشغول هستند. ظاهرا حقيقت اين است كه تصوف در آغاز جنبه‌ي اسلامي داشته و بعدها عناصر خارجي از منابع مختلف وارد آن شده است. نگارنده در كتاب حاضر خاستگاه اصلي تصوف را بيان و تصوف در قرن‌هاي سوم تا ششم را بررسي مي‌كند. در ادامه به موضوع وحدت وجود در صوفيه مي‌پردازد. و افرادي چون ابن عربي و حلاج را معرفي مي‌كند. در بخش بعدي به تصوف قرن هفتم، مراكز اصلي رشد تصوف و برخي كرامات صوفيه اشاره مي‌كند و سپس موضوعاتي چون تكفير صوفيه را مطرح ساخته و افرادي چون ميثم بحراني، فهد حلي، علي كاشفي، شاه نعمت ا... ولي و ديگر صوفيان قرن 8 و 9 را معرفي مي‌كند. هم‌چنين اوراد و ازكار صوفيه و حالات آن‌ها را در دوره‌هاي مختلف بيان مي‌كند و نيز درباره‌ي كتاب فيه‌مافيه مولوي توضيحاتي مي‌دهد. نگارنده در بخش‌هاي پاياني موضوعاتي چون قلندر و قلندريه، عرفان و عارف، هدف عرفان،و نيز ويژگي‌هاي غزل‌هاي عرفاني حافظ و مولانا و ديدگاه‌هاي اين دو را بررسي مي‌كند.