غزل در لغت به معاني مختلف از جمله: سخن گفتن با زنان، عشق‌بازي، حكايت كردن از جواني، محبت ورزيدن و وصف زنان به كار رفته است. اما در اصطلاح، يكي از انواع شعر است و آن عبارت است از چند بيت (معمولا هفت بيت) متحدالوزن كه تمام مصراع‌هاي دوم آن با مصراع نخست بيت اول، هم‌قافيه هستند. مضمون غزل، غالبا ذكر زيبايي معشوق و بي‌وفايي او و قصه‌ي فراق و محنت كشيدن عاشق است. اين قالب شعري از آغاز تا قرن ششم به شيوه‌ي تغزل (غزلي كه در اول قصيده مي‌آيد) و در وصف معشوق و طبيعت و نظاير آن بود و از آن پس تغييراتي در آن ايجاد شد. بر اين اساس كتاب حاضر به بررسي تحول غزل فارسي طي اين مقاطع اختصاص يافته است: از ابتدا تا آغاز قرن ششم؛ از آغاز قرن ششم تا پايان قرن نهم؛ از اواخر قرن نهم تا اوايل قرن يازدهم؛ از اوايل قرن يازدهم تا اواسط قرن دوازدهم (رواج سبك هندي)؛ از اواسط قرن دوازدهم تا دوران مشروطيت (دوره‌ي بازگشت)؛ و از دوره‌ي مشروطيت تا عصر حاضر. در پايان نيز كلياتي در باب غزل، اعم از بحث‌هاي صوري و معنايي آن، درج گرديده است.