بيات‌ها از اقوام تركمن بودند كه در فتوحات سلجوقي‌ها در آناتولي شركت داشتند. آن‌ها در سده‌ي هشتم تا چهاردهم در سوريه‌ي شمالي بين تركمن‌ها بودند. در قرن دهم تا شانزدهم هم‌چنين در ايران به ويژه اطراف كزاز و كرهرود، در جنوب همدان ديده شدند. نگارنده در كتاب حاضر با بيان تاريخچه‌اي مختصر از نخستين خاستگاه‌هاي اين طايفه و مكان‌هايي كه در طول تاريخ در آن‌جا اسكان يافتند يا به كوچروي پرداختند، به طوايف بيات ايران مي‌پردازد. نويسنده تعداد بيات‌ها در اوايل سده‌ي 13 هجري را در ايران بالغ بر چهل‌هزار خانوار مي‌داند. وي مدارك و مستنداتي مبني بر اسكان قوم بيات در نواحي مختلف ايران عرضه مي‌كند و خراسان، لرستان و كردستان را از مهم‌ترين مراكز بيات‌ها در ايران مي‌داند. اما آن‌چه در كتاب حاضر به آن پرداخته مي‌شود بيش‌تر طوايف بيات ساكن در لرستان و شهرهايي چون خرم‌آباد، بروجرد، دورود و اليگودرز است. بخش زيادي از صفحات كتاب را اسناد و مدارك مختلف مربوط به افراد اين طايفه‌ي بزرگ تشكيل مي‌دهند. برخي اسناد مهم كه به صورت خطي هستند نوشتار امروزي خود را نيز به همراه دارد. نويسنده بر اساس مدارك، اسناد و تصاوير موجود، به معرفي شخصيت‌هاي برجسته‌ي بيات پرداخته است. هم‌چنين طوايف بيات ساكن در روستاهاي لرستان را نيز با ذكر نام روستا معرفي و شجره‌نامه‌هاي هريك را نيز ضميمه كرده است. مطالب كتاب ترتيب مشخصي ندارد و بسيار آشفته به نظر مي‌رسد. نويسنده از حكايات مكتوب و شفاهي درباره‌ي شخصيت‌هاي طوايف بيات در شهرها و روستاهاي لرستان هرچه در اختيار داشته يا شنيده ذكر كرده است. به گفته‌ي وي بسياري از اين طوايف اكنون ساكن شده‌اند.