مقدمات پيدايش سبك اصفهاني از اواخر قرن هشتم شروع شد و تا اواسط قرن دوازدهم ادامه پيدا كرد. اين سبك از لحاظ اشتمال بر معاني دقيق و مضامين تازه و استعارات و كنايه‌هاي غريب و الفاظ و تركيبات مخصوص، از سبك‌هاي ادوار قبل متمايز است و به طور كلي اين دوره را مي‌توان دوره‌ي مضمون‌سازي و معماگويي ناميد. يكي از ارزش‌هاي سبك اصفهاني اين است كه اين شيوه وقتي آغاز شد كه غالب شاعران، ممدوحي براي ستايش نداشته و براي دل خويش و يا پسند مردم شعر مي‌گفتند. مختصات عمده‌ي سبك اصفهاني عبارت است از: نزديكي زبان شعر به زبان محاوره، بهره‌گيري از تمثيل، نكته‌سنجي و مضمون آفريني، پيچيدگي و ابهام، رعايت ايجاز، آرايش‌هاي لفظي و معنوي، مبالغه، و به كار بردن صنعت اسلوب معادله. از جمله شعرايي كه به اين سبك، شعر سروده‌اند عبارت‌اند از: اميرخسرو دهلوي، عرفي شيرازي، محتشم كاشاني، صائب تبريزي، بيدل دهلوي و هاتف اصفهاني كه كتاب حاضر به زندگي‌نامه‌ي شاعران ياد شده به اجمال و بررسي ويژگي‌هاي سبك هندي در شعر آن‌ها اختصاص يافته است.