fiogf49gjkf0d
كتاب حاضر پژوهشي است درباره‌ي اشعار ايران باستان كه در دوره‌هاي مختلف و به زبان‌هاي مختلف سروده شده‌اند. كتاب حاوي دو بخش اصلي است. بخش نخست دربرگيرنده‌ي بررسي و تحليل شعر ايران باستان و ميانه، بيان ويژگي‌هاي كلي و فني اشعار ايراني از دورترين روزگار تا سده‌هاي نخستين پس از اسلام و نمونه‌هايي از اشعار آن ادوار است. اين بخش شامل بررسي سروده‌هاي هند و ايراني (ودايي و سنسكريت)، اشعار ايراني باستان (اوستايي و پارسي باستان)، اشعار ايراني ميانه (سروده‌هاي پارتي و پارسي ميانه) و نيز بررسي اشعار پارسي به شيوه‌ي منظوم ايراني ميانه (اشعار هجايي، فهلويات و ترانه‌هاي محلي) است. بخش دوم دربردارنده‌ي سرودهاي مانوي، مهر نامگ و پاره‌هايي از زبور مانوي و سرودنامه‌ي سغدي مانوي است. سرودهاي مانوي خود به چندين بخش تقسيم مي‌شود. اين بخش‌بندي مطابق تقسيم موضوعي مري بويس و سروده‌ها نيز بر پايه‌ي قرائت و حرف نوشت او و با ترجمه‌ي همه‌ي يادداشت‌ها و تفسيرهاي ارزشمند او همراه است. نويسنده معتقد است شعر اصيل ايراني از دوره‌ي هند و ايراني (نيمه‌ي دوم هزاره‌ي دوم ق. م) آغاز مي‌گردد و سير تكويني آن را بايد در سروده‌هاي گاهاني (گاثايي) باز كاويد. پس وي دو دوره‌ي اصلي را براي شعر فارسي درنظر مي‌گيرد: 1- از هزاره‌ي نخست ق. م تا سده‌ي نهم ميلادي (سوم هـ) 2- از سده‌ي سوم تا روزگار كنوني. هم‌چنين نويسنده دوره‌ي اول را به چهار بخش تقسيم مي‌كند: هند و ايراني؛ ايراني باستان؛ ايراني ميانه؛ و دوره‌ي اشعار فارسي به شيوه‌ي منظوم ايراني ميانه.