از بدو پيدايش هواپيما لزوم داشتن مقررات يكنواخت در تمام كشورها به منظور نظم و ايمني در هوانوردي لازم به نظر مي‌رسيد. لذا بعضي از كشورها براي نيل به اين هدف در سال 1910 ميلادي در پاريس گردهم آمدند تا قانوني در اين رابطه تدوين نمايند و چون نتيجه‌ي مطلوب از آن به دست نيامد، مجددا در سال 1919 بعد از جنگ جهاني اول و عهدنامه‌ي صلح چندين كشور براي تدوين يك موافقت‌نامه بين‌المللي گردهم آمدند و هريك دو نفر نماينده به كميسيوني تحت عنوان "كميسيون هواپيمايي" گسيل داشتند. دست‌آورد اين كمسيون كه بعدها به "كنوانسيون پاريس" معروف گرديد، تعيين شرايطي مربوط به مقررات هوانوردي بود كه بايد در عهدنامه‌ي صلح ذكر مي‌شد. در سال 1944 "كنوانسيون شيكاگو" جاي كنوانسيون پاريس را گرفت. كنوانسيون هواپيمايي كشوري بين‌المللي شامل اصول كلي و اساسي در زمينه‌ي حقوق هوايي است: اين كنوانسيون با شناسايي كامل انحصاري حاكميت هر دولتي بر فضاي هوايي آن كشور شروع مي‌شود. با اين واقعيت كه به حاكميت هر كشور متعاهد اين كنوانسيون اشاره نمي‌كند بلكه تمايل داشته است تا اعلام نمايد كه كنوانسيون در چارچوب كلي، گرايش به شناسايي اين حق براي كشورها حتي كشورهاي غير متعاهد نيز دارد. كتاب حاضر به منظور آشنايي فراگيران با ضمايم اين كنوانسيون و هم‌چنين اهداف سازمان جهاني ايكائو گردآوري شده است. بر اين اساس برخي از مباحث كتاب بدين‌قرار است: كنوانسيون شيكاگو، اصول كلي در كنوانسيون شيكاگو، هواپيمايي كشوري و دولتي، اهداف و ساختار سازمان ايكائو، هوانوردي، اجراي طرح‌هاي منطقه‌اي، مقررات هواپيمايي، خصوصيات مقررات هواپيمايي، پيدايش سازمان‌هاي نظامي و موسسات غيرنظامي در ايران، و مالكيت و مليت هواپيما.