دوره‌ي صفوي از دوره‌هاي مياني تاريخ ماست؛ از اين‌رو پيش از آن، دوره‌هاي زيادي از نشيب و فراز تاريخي بر سرزمين ما گذشته و طبيعتا تحولات و دگرگوني‌هاي زيادي را در باب نمايش‌ها به تصوير كشيده است. به سخن بهتر، دوره‌ي صفوي ميراث‌خوار نمايش ادوار پيشين ايران است؛ طوري كه در بعضي موارد، ابتكار از آن ادوار پيش از آن است. بر اين اساس كتاب حاضر در دو بخش عمده گنجانده شده است: بخش اول به تعزيه در مفهوم عزاداري، پيدايش و وجه تاثيرپذيري و پرورش و پختگي آن در خلال قرون اختصاص يافته است. صفويان با رسميت بخشيدن به تشيع در جامعه‌ي ايران، پاره‌اي از معادلات تاريخي ايران را به هم زدند و طرحي نو در انداختند. در اين بخش تعزيه در دوره‌ي صفوي بررسي گرديده است. در بخش دوم كه در سه فصل سامان يافته است، تمامي نمايش‌هاي موجود در جامعه و دربار ايران ارزيابي شده و بروز و شكفتگي آن‌ها تحليل گرديده است. در اين بخش به سير تحول و رونق و رواج اين نمايش‌ها و تركيبات جديد آن‌ها اشاره شده است. مراسم سوگواري در ايران باستان بين‌النهرين باستان و دوران اسلامي؛ تعزيه و صفويان، شيوه‌ي اجراي نمايش‌هاي مذهبي، مراسم شتر قرباني، نمايش‌هاي غير مذهبي، نمايش‌هاي اهل زور، نمايش‌هاي اهل سخن و... عنوان‌هاي مطالب كتاب هستند.