لوتر سليري يكي از زبان‌هاي قراردادي ايرانيان است كه بيش‌تر در گذشته و كم‌تر در زمان حال، ميان گروهي از اهالي ساكن شمال شرق ايران كه خود را گيلك و زبانشان را گيلكي مي‌نامند، متداول بوده است. گرچه اين زبان ساختگي، نام خود را منتسب به صنف مسگران آن نواحي مي‌داند، ليكن اين انتساب، مختص به صنف مزبور نبوده و ديگر صنوف نيز همواره در محاورات رمزي بين خود از آن بهره‌مند بوده‌اند. در بيش از 28 روستا از بلوك‌هاي قزقونچاي، فره‌رود و فيرزوكوه، واقع در استان مازندران، به لوتر سليري سخن گفته مي‌شود و مردها بيش‌تر از زن‌ها و بچه‌ها، هم‌چنين اهالي آبادي‌هاي بلوك قزقونچاي بيش‌ از دو بلوك ديگر به اين لوتر مسلط هستند. پژوهش حاضر بر اساس داده‌هاي مكتوب از لوتر سليري به نگارش درآمده به گونه‌اي كه بتواند جوابگوي انواع نيازهاي پژوهشي به ويژه پژوهش‌هاي گويش‌شناسي باشد. ملاحظات ساختاري (با ساخت‌هاي دستوري)، ساخت واژه‌ي فعل، ساخت واژه‌ي غير فعل، فرآيندهاي آوايي، فهرست صيغه‌هاي فعلي و جمله‌ها، فهرست واژه‌ها و اعداد، فهرست‌هاي ويژه و گزارش از سفر به روستاهاي متعدد به منظور گردآوري مطالبي در خصوص زبان لوتر سليري از جمله مطالب كتاب به شمار مي‌رود.