با توجه به عكس‌ها و اسناد باقيمانده از دوران قاجار، از ميان اروپائياني كه در سال‌هاي نخست رواج عكاسي در ايران، حضور و تاثير قابل توجهي داشته‌اند، ايتاليايي‌ها كه بيش‌تر در مشاغل نظامي و تدريس فنون آن در دارالفنون فعاليت مي‌كردند، از برخي نظرها شايسته بررسي و جايگاه ويژه‌اي است. اين موضوع، تا وقتي اهميت بيش‌تري پيدا مي‌كند كه بدانيم برخي از فعاليت‌هاي مربوط به عكاسي كه اين معلمان و افسران نظامي انجام داده‌اند به عنوان نخستين حركت‌ها در تاريخ عكاسي ايران شناخته شده و نام و شرح برخي از كارهاي اين پيشروان، در منابع نوشتاري رسمي و غير رسمي مربوط به دوران ناصرالدين شاه نيز نوشته شده است. دليل اصلي حضور ايتاليايي‌ها در ايران نيز برخاسته از انديشه‌ي دقيق و مصلحت‌انديشانه‌ي اميركبير بود. در اين كتاب نگارنده فعاليت‌هاي مربوط به عكاسي ايتاليايي‌ها در ايران، در فاصله‌ي زماني سال‌هاي 1862-1853 م/ 1279-1270 ق را بر اساس منابع نوشتاري و اسناد و آلبوم‌هاي باقيمانده از دوران قاجار، به ويژه آلبوم خانه‌ي سلطنتي كاخ گلستان در تهران كه بزرگ‌ترين مجموعه عكس‌هاي مربوط به زندگي در ايران قرن نوزدهم را در خود جاي داده است، بررسي كرده و طي آن چهار عكاس ايتاليايي را معرفي مي‌كند كه عبارت‌اند از: فوكه‌تي، لوييجي پشه، آنتونيو جيالنوزي، و لوييجي مونتابونه. ترتيب معرفي اين افراد بر پايه‌ي سابقه‌ي شروع كار آنان در زمينه‌ي عكاسي در ايران است. مقاله‌اي از نگارنده به زبان انگليسي در زمينه‌ي معرفي چهار عكاس ايتاليايي و شرح فعاليت‌هاي آن‌ها پايان‌بخش كتاب است.