نگارنده در كتاب حاضر به تبيين تاريخ آموزش و پرورش ايران از دوره‌ي باستان تا عصر حاضر پرداخته است. وي تاريخ آموزش و پرورش را بر حسب محتواي تغييرات فرهنگي و فلسفي در ايران، به سه دوره‌ي بزرگ ايران باستان يا دوره‌ي كهن، دوره‌ي اسلامي يا دوره‌ي ميانه، و دوره‌ي تجدد (از قاجاريه به بعد) تقسيم‌بندي كرده است. در دوران باستاني ايران، آموزش عمدتا غير رسمي بود و بيش‌تر جنبه‌ي ديني و عملي داشت و در مواردي مدارس رسمي در دوره‌ي هخامنشي و ساساني، به تعليم اشراف‌زادگان اختصاص داشت. در دوره‌ي ميانه (اسلامي)، محتوا و روش آموزش بر آموزه‌هاي اسلامي مبتني گرديد، هرچند به تدريج آموزه‌هاي كهن نيز در انديشه‌ي مولفان و آموزش‌دهندگان راه يافت و از آموزه‌هاي يوناني و غيره نيز استفاده شد. در اين دوره، آموزش جنبه‌اي عمومي يافته و موانع آموزشي دوره‌ي باستان براي عامه از بين رفت. در دوره‌ي سوم يا دوره‌ي تجددطلبي تحت تاثير فرهنگ مغرب‌زمين، روش و محتواي آموزش با حفظ ماهيت اسلامي، به علوم جديد گرايش يافت.