در فصول مختلف اين كتاب سعي گرديده تا تحولات عرصه‌ي روابط بين‌الملل و تغييرات اجزاي مختلف ديپلماسي حاضر ارزيابي گردد. گفتني است منظور از رويكرد ديجيتالي و ديپلماسي ديجيتالي تنها تجهيز دستگاه سياست خارجي به فناوري اطلاعات و ارتباطات نيست، بلكه اتخاذ روش‌هاي روزآمدي است براي امكان ارتباط با كساني كه از طريق اين فن‌آوري به حوزه ديپلماسي وارد گرديده‌اند و اثرگذاري بر آن‌ها جز از طريق جمع‌آوري، پردازش داده‌ها و مديريت توزيع اطلاعات ممكن نيست. نگارنده با اشاره به حفظ جايگاه وزارت خارجه از طريق به كارگيري ديپلماسي ديجيتالي تصريح مي‌گردد: "ديپلماسي ديجيتالي به عنوان نمونه‌ي ديپلماسي در هزاره‌ي سوم با اتكا به مديريت آگاهي، مديريت پايگاه‌هاي اطلاعاتي، گزارش‌دهي چندرسانه‌اي، ويدئو كنفرانس‌هاي چندجانبه و همكاري‌هاي جهاني از طريق اينترنت، مدلي است كه پاسخ‌گوي نيازهاي عصر جديد است. از آن‌جايي كه محيط بين‌الملل در پرتو اثرات بي‌سابقه و شگفت‌انگيز فن‌آوري‌هاي ارتباطات و اطلاعات دچار تحولات زيربنايي شده است، ديگر ديپلماسي كلاسيك مبتني بر سياست واقعي و قدرت سخت در آن كافي نبوده و ورود سياست‌هاي جديدي موسوم به سياست دانشمدار به عرصه‌ي روابط جهاني، الزاما به كارگيري ديپلماسي ديجيتالي مبتني بر قدرت نرم را در اين محيط جديد به دنبال خواهد داشت".