نويسنده در اين كتاب علم "منظورشناسي" را معرفي مي‌كند؛ منظورشناسي يعني اين كه چگونه مردم از نظر زباني يك‌ديگر را درك مي‌كنند. به سخن ديگر، منظورشناسي، مطالعه‌ي معنايي است كه گوينده يا نويسنده بيان مي‌كند و شنونده يا خواننده تفسير مي‌نمايد. منظورشناسي مطالعه‌ي منظور گوينده است. در كتاب، مفاهيمي از اين دست توضيح داده شده است: اصل همكاري و معناي ضمني، اسامي اشاره و فاصله، كنش گفتاري و رويداد گفتاري، ساختار محاوره و ترجيح، كلام و فرهنگ، و منظورشناسي بين فرهنگي، در بخش دوم كتاب، چند منبع و متن انگليسي در ارتباط با منظورشناسي معرفي شده است.