نگارنده در بخش آغازين اين كتاب از تاثير ادبيات ايراني بر ادب عثماني (از قرن نهم تا دوازدهم هجري) سخن مي‌راند. سپس به تاثير عناصر ادبي ايراني از (جمله عروض و انواع قالب‌هاي شعر فارسي، نيز مثنوي‌هاي فارسي) بر ادبيات عثماني اشاره مي‌كند. در پايان اين بخش، شعراي فارسي‌گوي عثماني معرفي مي‌شوند. بخش سوم كتاب به تاثير عناصر فرهنگ ايراني در شعر عثماني اختصاص يافته كه از آن جمله است: پادشاهان، پهلوانان، شاعران و ديگر شخصيت‌هاي ايراني، نيز آثار ادبي فارسي، شهرها، اشياي فرهنگ ايراني، ماه‌هاي تقويم ايراني، چهارپايان و ديگر اصطلاحات فرهنگ ايراني در شعر عثماني. نگارنده در بخش خاتمه‌ي كتاب، خاطرنشان مي‌سازد: "شاعران عثماني در آثارشان از شاعران ايران تقليد نموده‌اند و اين تقليد، نه تنها در اسلوب نظم، بلكه به انديشه و معني نيز سرايت كرده است. شاعران كلاسيك عثماني سعي نمودند تا در نظم، نثر، خيال و معاني، از سخن‌سرايان ايران تا حد امكان تقليد كنند و اين را هميشه هنر مي‌شمردند. عثماني‌ها ادبيات و تمدن خود را از سلجوقيان و سلجوقيان نيز از ايرانيان عاريه گرفته بودند و از اين رو بين آثار ادبي ايراني و عثماني، شباهت بايد طبيعي باشد".