پژوهش حاضر به بررسي ميزان تاثيرگذاري و ارتباط متقابل مشروعيت و مشاركت سياسي در دهه‌ي دوم انقلاب اسلامي، اختصاص يافته است. بر اين اساس نگارنده از روش تفسيري ـ فرهنگي و نظريه‌ي "مك آيور" در كتاب "جامعه و حكومت"، بهره جسته است. به تصريح نگارنده: "مشروعيت سياسي به معناي توجيه حق اعمال حاكميت از طرف حكومت‌كنندگان از طرفي و پذيرفتن آن حاكميت از طرف مردم و رضايت نسبت به آن تعريف شده است". وي در ادامه با اشاره به اين مطالب كه آن‌چه درمشاركت سياسي مهم است، اين است كه مشاركت بايد به صورت داوطلبانه و در چارچوب قانون و با هدف كسب قدرت سياسي و با تاثيرگذاري بر آن انجام شود، مي‌افزايد: "مشاركت‌هاي انجام شده در نظام جمهوري اسلامي ايران به ويژه در انتخابات مجلس شوراي اسلامي دوره‌هاي پنجم و ششم و دو دوره‌ي شوراهاي اسلامي شهر و روستا و هم‌چنين انتخابات رياست جمهوري سال 76 و انتخابات خبرگان رهبري و هم‌چنين افزايش تعداد روزنامه‌ها و احزاب و گروه‌ها، بر اساس مشروعيت نظام در سطوح گوناگون بوده است".