نويسنده در تحقيق حاضر بر آن است تا زمينه‌‌هاي اجتماعي، سياسي و ادبي تعزيه را در عراق و چند كشور ديگر اسلامي بررسي كند. اين رساله شامل دو بخش اساسي است. در بخش نخست، محقق به تعزيه و ريشه‌ي پيدايش آن ـ به ويژه تاثير عزاداري‌هاي محرم بر شكل‌گيري تعزيه در عراق و چند كشور اسلامي (از جمله ايران، پاكستان، لبنان، بحرين و هند) پرداخته است. ضمن آن كه بررسي تغذيه و نمايش‌هاي قرون وسطي در اروپا فصل پاياني بخش اول را تشكيل مي‌دهد. كتاب حاضر ترجمه‌ي بخش نخست اين رساله است (بخش دوم به موضوع تاثير مصيبت كربلا بر نمايش و شعر مدرن عرب اختصاص دارد). در قسمتي از كتاب مي‌خوانيم: "شيعيان در حراست از هويت خود، هم از نظر ايدئولوژيك و هم از جنبه‌ي سياسي، ماه محرم را فرصتي براي اظهار عميق‌ترين احساساتشان نسبت به فرزندان علي (ع) مي‌دانند. صرف‌نظر از منشا و علت‌هاي واقعه‌ي كربلا، تعزيه در طي مسير حيات خود با سرنوشت‌هاي گاه متضادي روبه‌رو شده است. نكته‌هاي اساسي اين است كه حكومت‌هاي مختلف همواره تاثيري مهم در اجرا يا تعطيلي تعزيه داشته‌اند. در دوران مامون، خليفه‌ي عباسي، براي مدت زمان كوتاهي اجراي عزاداري محرم رواج داشت. پس از اين، متوكل عباسي عزاداري‌هاي نمايشي و نمادين را تحريم كرد. متوكل كسي بود كه نه فقط دستورداد مزار امام حسين (ع) و ساير منازل مسكوني اطراف اين مزار را تخريب كنند، بلكه به فرمان او تمامي منطقه‌ي ياد شده به كشتزار تبديل شد. با وجود تمام سخت‌گيري‌ها و مخالفت‌ها، شيعيان هرگز از كار خود بازنايستادند و يادآوري مصيبت حسين (ع) را از هر طريقي پي گرفتند، به شكلي كه اين عمل در سراسر جهان اسلام بسط يافت".