اين كتاب كه حاصل تعمق‌هاي فلسفي و باريك بينانه "لودويك ويتگنشتاين" ( 1889ـ 1951) طي سال‌هاي 1929تا 1945بود، در سال 1953، يعني دو سال پس از مرگ او انتشار يافت .بسياري از مفاهيم و ديدگاه‌هاي تثبيت شده فلسفي، و حتي ديدگاه‌هاي پيشين خود او را زير سئوال برد و آماج نقد و تحليل ساخت .او در پژوهش‌ها به مسائل مهمي چون مفهوم معنا، فهم، گزاره، منطق، حالت‌هاي آگاهي، و بسياري عنوان‌هاي ديگر، توجه كرده است" .پژوهش‌ها "از دو بخش شكل گرفته كه حجم بخش نخست حدود 3برابر بخش دوم است .بخش نخست داراي 693بند است و بخش دوم از 14فصل كوتاه ساخته شده است .فصل نخست كه به طور كلي درباره زبان است، خود داراي دو قسمت است .نخستين درباره نظريه اگوستين يعني نظريه تصويري زبان است .و دومي درباره "تعريف اشاري " و تحليل بوده كه بيشتر در حكم انتقادي اساسي به "فرگه "و "رساله "است . در اين بخش از تخيل، انديشه، ماهيت خويشتن، آگاهي، همنوايي زبان با واقعيت، نيت و مقصود نيز بحث شده است .