اين ديوان از حاج ميرزا طبيب كاشاني متخلص به "كيوان" است كه در قرن سيزدهم هجري قمري مي‌زيست. اشعار آغازين كتاب در ستايش خداوند، و مدح پيامبر (ص) و علي (ع) است كه پس از جزئيات واقعه كربلا در قالب مثنوي به نظم كشيده مي‌شود. شاعر در بخشي از اين ماجرا چنين روايت مي‌كند: چو طبال شب كوفته طبل سحر / شه دين برآمد به عزم سفر / نهادند بر بختيان باز خويش / شدندي روان از پي كار خويش / قضا را شبي تار و ديجور بود / كه بيننده در وي ز ره دور بود / ....