مولف در اثر حاضر كوشيده تاريخ بخارا را از ابعاد سياسي، اجتماعي و ادبي و هنري به نگارش درآورد. از ديدگاه وي، بخارا در سراسر قرن سوم و چهارم هـ ق، مركز حوزه‌ي فرهنگي شرق ايران و در عين حال مظهر نظام جديد شد ـ نظامي ايراني اسلامي كه گذشته را با دين و تمدن محمد (ص) به هم آميخته بود و اين تحول، كوششي بود براي نجات اسلام و رهانيدن آن از زمينه عربي و رسوم و آداب بدوي، از اين راه كه اسلام را به فرهنگي غني‌تر مبدل ساخت. "بردميدن زبان و ادبيات جديد فارسي در دربار ساسانيان" و "تحولات ماوراءالنهر در عصر قراخانيان" از جمله موضوعاتي است كه در كتاب بررسي گرديده است.