نگارنده در اين كتاب به منظور بررسي روابط سياسي، فرهنگي و اقتصادي ايران و مصر از سال (1357 - 1331 هـ ش)، تصريح مي‌كند: "روابط خارجي ايران و مصر از زمان كوروش هخامنشي آغاز مي‌گردد. پس از فتوحات اسلامي، ايران و مصر در دايره‌ي اسلام قرار گرفتند و مصري‌ها نيز مانند ايراني‌ها تحت تسلط اسلام درآمدند و از حكومت رومي‌ها آزاد شدند. بنابراين ايران و مصر از اين تاريخ، تحت عنوان سرزمين‌هاي خلافت اسلامي با يك‌ديگر روابط داشتند. يعني تقريبا زماني پيش از سه قرن كه با آغاز فتوحات اسلامي شروع مي‌شود". از جمله موارد اهميت روابط سياسي ايران و مصر مي‌توان اين نمونه‌ها را برشمارد: ارتباط حوزه‌ي مديترانه‌ي شرقي و خاورميانه، خليج فارس و نقش ايران در آن براي روابط با مصر و همكاري‌هاي منطقه‌اي در كمك به توسعه‌ي پايدار سياسي در هر دو كشور. از جمله روابط فرهنگي ايران و مصر نيز مي‌توان از تاسيس دانشگاه "جندي‌شاپور" و اعزام دانشجو، نيز مبادلات فكري و هنري بين دو سرزمين از زمان سلطنت كمبوجيه ـ پادشاه ايران نام برد. از بعد اقتصادي نيز با تغيير سياست اقتصادي مصر از سال 1967 ميلادي به بعد و فراهم نمودن زمينه‌هاي مناسب براي سرمايه‌گذاري، روابط اقتصادي دو كشور آغاز شد. كميسيون‌هاي مشترك اقتصادي شكل گرفت و توافق‌هايي به دست آمد كه اين توافق‌ها به تاسيس بانك توسعه‌ي ايران و مصر انجاميد.